ROMAN

De Kolibrie - Sandro Veronesi

Prometheus | Vertaald door Welmoet Hillen

*****

Tjeerd Zwinkels 8-5-2022

De Kolibrie begint meteen met een krachtige overrompelende openingsscene die het leven van de protagonist, oogarts Marco Carrera, danig ontwricht. De psychoanalyticus van de vrouw van Marco komt hem waarschuwen voor wat zijn vrouw in haar schild voert. “Nu gaat het gebeuren, het vlies dat dokter Carrera beschermde tegen de krachtigste emotionele schok uit zijn met andere krachtige emotionele schokken overladen leven is gesneuveld”. De kracht van dit boek zit hem wat mij betreft in het feit dat ondanks alle tegenslag die hij te verduren krijgt Marco zich niet uit het lood laat slaan. Het is inspirerend om te lezen hoe hij iedere klap weet om te buigen tot iets goeds. Het boek zit vol met prachtige metaforen zoals in de hierboven beschreven opening en na die opening grijpt Veronesi je bij de keel om je vervolgens niet meer los te laten.

In een prachtig spel van tijd en ruimte ontleed Veronesi minutieus de complexiteit van relaties tussen mannen en vrouwen, ouders en kinderen en broers en zusters. De vaderrol lijkt Veronesi bijzonder te intrigeren. De relaties van Marco met zijn dochter en kleindochter zijn ronduit hartverwarmend beschreven.

De reflectie op stilstand en verandering is hét hoofdthema van het boek. Hier refereert de titel van het boek ook aan in de vorm van weer zo’n prachtige metafoor. Naast dat Marco omdat hij in zijn jonge jaren erg klein was vanwege een groeistoornis ‘de Kolibrie’ werd genoemd staat de kolibrie ook symbool voor het feit dat Marco al zijn energie gebruikt om bewegingsloos te blijven. Onze tijd is geobsedeerd door de noodzaak van verandering en vooruitgang. Stilstand is achteruitgang.

Dat ‘De Kolibrie’ niet chronologisch verloopt geeft het verhaal extra kracht. Veronesi schakelt moeiteloos van heden naar verleden en zelfs toekomst. Dit vraagt wat extra aandacht van de lezer maar zorgt er ook voor dat de lezer continu geprikkeld blijft. In het boek staat naar mijn idee geen woord teveel en het boeit van begin tot eind. Wat mij persoonlijk het meest raakte in het verhaal was de fictieve draad die bevestigd is aan de rug van Adele, de dochter van Marco. Ronduit prachtig is het hoe stilistisch Veronesi met deze symboliek speelt en hoe dit verderop in het verhaal terug komt bij de meest aangrijpende en indrukwekkende scene uit het boek is fenomenaal.

Kortom, een meesterwerk naar mijn idee!